Blog :

Zo ongeveer elke twee weken zit half Nederland naar de persconferentie van Rutte te kijken om te horen welke wijzigingen eraan komen in de Coronamaatregelen. De Coronamaatregelen vragen om creatief ondernemerschap. Daarbij is vaak onduidelijk wat precies wel en niet mag.

De overheidsorganen die de afgekondigde maatregelen daadwerkelijk vertalen in geldende regelgeving zijn een stuk minder bekend. De regelgeving is in handen van de veiligheidsregio’s. Nederland kent 25 van deze veiligheidsregio’s, die zich onder andere bezighouden met taken op het terrein van rampen- en crisisbeheersing. Deze veiligheidsregio’s zijn een samenwerkingsverband van verschillende gemeentes. Westland valt onder de Veiligheidsregio Haaglanden. De bevoegdheid van de burgemeester om een noodverordening op gemeentelijk niveau vast te stellen, is in dit geval doorgegeven aan de veiligheidsregio.

Die veiligheidsregio’s vertalen de Coronamaatregelen naar een noodverordening. De politie en andere handhavers controleren en bekeuren op basis van deze noodverordening. Veel ondernemers zoeken naar mogelijkheden die wél kunnen en stellen ons vragen over ondernemen in het grote grijze gebied. De persconferenties gaan over het beleid op hoofdlijnen en maken vaak niet duidelijk waar precies de grens ligt. De eerste stap is dan het bekijken van de noodverordening. Deze is te vinden op de site van de Veiligheidsregio Haaglanden. Vaak worden zaken dan al iets duidelijker, maar nog vaker blijven er vragen onbeantwoord. Mag je bijvoorbeeld je terras volledig openen én dertig gasten binnen in je restaurant ontvangen? En wat als het dan gaat regenen en je terrasgasten naar binnen willen? Waar ligt voor een sportschool de grens tussen medisch revalideren, fysiotherapie en recreatief fitnessen? De enige oplossing is dan om te overleggen met de gemeente. Onze ervaring daarbij is dat de gemeente ook geen pasklare antwoorden heeft, maar zeker bereid is om samen de regels te bekijken en de (on)mogelijkheden voor ondernemers te bespreken.

In goed onderling overleg wordt dan vaak duidelijk waar de (on)mogelijkheden liggen om creatief, maar verantwoord te kunnen ondernemen.

Voor vragen kunt u contact opnemen met mr. J. (Jeanin) Bouwman-Treffers op telefoonnummer 0174 – 527 650 of per  e-mail: treffers@taurusadvocaten.nl.

Afgelopen week was een zware week.

Mijn lieve tante Mien waar ik 21 jaar in het Brabantse dorpje Sprang-Capelle naast heb gewoond en wat eigenlijk een tweede moeder voor mij was is overleden, niet aan het coronavirus maar een natuurlijke dood. Mijn neef is wees geworden en zijn zoon zal niet opgroeien met zijn oma. Mijn moeder kan haar zus nooit meer zien of aanraken. Een zus die ze haar hele leven, met uitzondering van de laatste jaren, dicht bij heeft gehad en gevoeld. Elke dag om 10.00 uur samen koffie drinken in het tuinhuisje was de standaard, ze zagen elkaar de was op hangen aan de waslijn, de tuin tot in de puntjes bijhouden, ze hielpen elkaar met oppassen, ze steunden elkaar in moeilijke tijden, ze konden met elkaar lachen om de kleine dingen die het leven zo mooi maken en hielden ook wel van een goede roddel over iemand uit het dorp op zijn tijd die vaak klein begon en aan het einde van de koffiecessie groot eindigde. Samen op vakantie met de gezinnen naar Oostenrijk met een sleurhut achter de auto waarbij de auto van tante Mien maar met 60 km per uur door de Godhardtunnel ging, niet omdat het niet harder kon maar omdat ze niet harder durfde waardoor mijn tante een fikse file wist te veroorzaken. Het was mijn tante Mien die mij toen ik 10 was met de fiets kwam halen in het zwembad in Sprang-Capelle en me opving in haar huis toen mijn ouders net te horen hadden gekregen dat mijn opa was overleden op de operatietafel. Momenten die 30 jaar later in een keer als een boemerang uit het niets op je netvlies staan.

Zussen die elke dag trouw de bijbel open op tafel hadden liggen, niet uit gewoonte maar omdat het een dagelijkse drang was om met God in contact te staan. Ze spraken met elkaar over wat ze daarin lazen, putten troost uit deze verhalen, maakten zich ook zorgen over wat ze daarin lazen en of het wel goed zou komen maar door alle tegenslagen heen hielden ze zich vast aan hun geloof. Een gemeenschappelijke deler die hen samen verbond.  In momenten als deze gun je iedereen de kracht van een geloof. Of het nu geloof in God is of in iets anders. Geloof geeft troost in dit soort verdrietige momenten. Ik zie dat ook bij mijn moeder gebeuren, die een heilige overtuiging heeft dat haar zus nu beter af is waardoor ze verder dan haar tranen kan kijken.

En dan nu de begrafenis. Een kleine, onzichtbare killer maakt het onmogelijk om op een normale manier afscheid te kunnen nemen. Immers, er zijn slechts 30 mensen toegestaan, inclusief de uitvaartleider, dominee en begraafplaatsbeheerder.  Voor mijn neef een onmenselijke opgave om keuzes te maken wie wel en wie niet in de gelegenheid worden gesteld om echt afscheid te nemen, keuzes die je eigenlijk niet zou moeten behoeven te maken. Keuzes die je wel moet respecteren als je niet tot de 30 uitverkorenen behoort.

Corona raakt ons allen… op elk moment van de dag. Er zijn dagen dat we ons dat alleen meer realiseren dan andere dagen. Dat is deze week bij mij het geval geweest.

Hou elkaar vast in deze tijd zolang het kan, houd contact met onze dierbare kwetsbaren en laat ze weten dat je er bent voor ze ook al is het op fysieke afstand.

Jeanin Bouwman-Treffers