Actueel

Bewoners van Hoek van Holland en omstreken hebben het afgelopen jaar geregeld last van zwarte stofdeeltjes. Het gebied wordt na harde zuidwestenwind bedekt onder een dun laagje zwart, ijzerachtig stof. Het vermoeden is dat het stof afkomstig is van kolen- en ijzerertsoverslagbedrijven op de Rotterdamse Maasvlakte. Negatieve gevolgen voor de gezondheid worden op dit moment niet verwacht, maar wat als het stof bijvoorbeeld wel tot materiele schade lijdt bij de Hoekenezen? Kan je de veroorzaker(s) van de stofoverlast dan aansprakelijk stellen voor die schade?

In de wet is vastgelegd dat de eigenaar van een erf geen hinder mag toebrengen aan de eigenaar van andere erven, zoals verspreiding van stank, rook of gassen. Daarnaast zijn in het verleden veel interessante uitspraken geweest van de Hoge Raad waarin standaard rechtsregels zijn geformuleerd over aansprakelijkheid in dit soort gevallen.

Bijvoorbeeld het arrest van de “Overwaaiende Onkruidzaden” uit 1991. Een boomkweker heeft last van overvliegende onkruidzaden die afkomstig waren van het buurperceel. Dat zorgt ervoor dat de boomkweker veel tijd kwijt is aan onkruid wieden. De Hoge Raad oordeelt dat de veroorzaker onder omstandigheden aansprakelijk kan zijn voor die schade. In dit geval werd de buurman niet aansprakelijk geacht, omdat de boomkweker zich ter plaatse later heeft gevestigd dan de buurman. De boomkweker had kortgezegd moeten weten waar hij aan begon.

Een klassieker is het zogenaamde “Bijenspatarrest” uit 1998. Een glastuinbouwbedrijf had last van de poep die overvliegende bijen op het kasdek achterlieten. Minder licht in de kas betekende minder teeltopbrengsten. Die bijen waren van de buurman die imker was. De Hoge Raad oordeelde ook hier dat (afhankelijk van de exacte omstandigheden) de veroorzaker van die hinder inderdaad schade moet vergoeden.

Recenter (2017) deed de Hoge Raad uitspraak in een geval waarbij recreatiewoningen in een villapark last hadden van de stankoverlast die werd veroorzaakt door een nabijgelegen pluimveebedrijf. De schade bestond uit verminderde huuropbrengsten van de recreatiewoningen. De Hoge Raad oordeelde korgezegd dat het pluimveebedrijf inderdaad aansprakelijk was voor de veroorzaakte schade.

Ook in deze Hoekse stofkwestie zijn er aanknopingspunten om de veroorzaker(s) aansprakelijk te stellen voor eventuele schade. Gelukkig lijkt de daadwerkelijke schade tot nu toe mee te vallen en blijft het beperkt tot vervelende overlast.

Heeft u vragen over onrechtmatige hinder kunt u contact opnemen met mr. J. (Jeanin) Bouwman-Treffers (Taurus Advocaten te Honselersdijk, telefoonnummer: 0174 – 527 650, e-mail: treffers@taurusadvocaten.nl).

De afgelopen weken is naast het Coronavirus en de legitieme angst voor een enorme krimp in de economie het woord racisme de term die dagelijks valt. Op Social, het nieuws, de talkshows en zelf in de inner circle van een ieder.

Johan Derksen werd in een fractie van seconden, volstrekt zonder dat hij het zelf door had en naar mijn overtuiging ook volstrekt onbedoeld, het gezicht van hoe racisme eruit ziet. Persoonlijk irriteer ik me mateloos aan de manier waarop Derksen en Van der Gijp werden neergezet en overvallen in de bewuste uitzending van VI en het voelde of ik in de 21^e eeuw aanwezig was bij een heus volkstribunaal. Vervolgens ging de media er nog eens dunnetjes overheen want als we iemand aan de schandpaal kunnen nagelen zullen we dat niet nalaten.

Daarmee bagatelliseer ik niet dat er racisme is wat ik sterk afkeur, net zoals er nog steeds sprake is van rechtsongelijkheid wat ik afkeur, net zoals er nog steeds verschil is tussen mannen en vrouwen wat ik afkeur, net zoals er verschil is tussen blank en gekleurd wat ik afkeur. Pesten en mentaal terreur is diep geworteld in onze samenleving van jong tot oud en waarin echt geen enkel onderscheid wordt gemaakt tussen blank en gekleurd. Verschillen en contrasten worden overbelicht want dat spreekt aan en overeenkomsten blijven onderbelicht. Het startpunt moet zijn dat we onderkennen dat we nu eenmaal niet hetzelfde zijn. We hebben verschillende achtergronden, een verschillende opvoeding, verschillende traumatische ervaringen op zakelijk of persoonlijk vlak en komen uit een verschillend sociaal en maatschappelijk milieu. Dat alles maakt ons tot wie we zijn als individuen. Niet onze huidskleur. Hoe hard we ook schreeuwen dat we gelijkheid willen, misschien moeten we juist uit durven spreken naar en met elkaar dat dat utopisch is. We zijn zo druk doende om alles gelijk te trekken en te nivelleren om er naar te streven dat niemand op zijn of haar teentjes wordt getrapt dat het trachten om evidente verschillen te verminderen op een geforceerde manier gaat en juist geen natuurlijke flow heeft. Als je mensen forceert om te veranderen komt de vrijheid van meningsuiting onvermijdelijk in het gedrang.  Je kunt de verschillen niet overbruggen door ze geforceerd op te leggen aan anderen. Derksen is zelfs onder zware druk dicht bij zichzelf gebleven. Persoonlijk vind ik dat juist prijzenswaardig en getuigen van karakter. Ja, het was een ongepaste en foute grap mede ook gezien de tijdsgeest waarin we leven. En ja, dat heeft hij ook erkend. Maar hij ging niet door het stof zoals een deel van de mensen aan tafel, waaronder Wilfred Genee, die bij uitstek behoort te weten dat Derksen geen racist is, het voor ogen hadden. Vergeet niet waarom VI zo succesvol is. Dat is niet omdat ze mak en gedwee over voetbal praten. Dat is omdat de tafelgasten met zorg gekozen zijn omdat ze het lef hebben om grenzen op te zoeken, met als onvermijdelijk gevolg dat je soms over een persoonlijke grens van een ander gaat. Daar kunnen gevoelige snaren mee geraakt worden…..maar het raken van een snaar zou in ons verdraagzame Nederland niet tot gevolg behoren te hebben dat je weggezet wordt als een hardcore racist. Een transparant gesprek waar we een ieder in zijn of haar waarde laten en de vrijheid ook oprecht gunnen om voor zijn of haar mening uit te komen brengt ons meer wederzijds begrip voor elkaars gevoelens dan de manier waarop het nu wordt aangevlogen. Ik vind het een gemiste kans…

Jeanin Bouwman-Treffers

Zo ongeveer elke twee weken zit half Nederland naar de persconferentie van Rutte te kijken om te horen welke wijzigingen eraan komen in de Coronamaatregelen. De Coronamaatregelen vragen om creatief ondernemerschap. Daarbij is vaak onduidelijk wat precies wel en niet mag.

De overheidsorganen die de afgekondigde maatregelen daadwerkelijk vertalen in geldende regelgeving zijn een stuk minder bekend. De regelgeving is in handen van de veiligheidsregio’s. Nederland kent 25 van deze veiligheidsregio’s, die zich onder andere bezighouden met taken op het terrein van rampen- en crisisbeheersing. Deze veiligheidsregio’s zijn een samenwerkingsverband van verschillende gemeentes. Westland valt onder de Veiligheidsregio Haaglanden. De bevoegdheid van de burgemeester om een noodverordening op gemeentelijk niveau vast te stellen, is in dit geval doorgegeven aan de veiligheidsregio.

Die veiligheidsregio’s vertalen de Coronamaatregelen naar een noodverordening. De politie en andere handhavers controleren en bekeuren op basis van deze noodverordening. Veel ondernemers zoeken naar mogelijkheden die wél kunnen en stellen ons vragen over ondernemen in het grote grijze gebied. De persconferenties gaan over het beleid op hoofdlijnen en maken vaak niet duidelijk waar precies de grens ligt. De eerste stap is dan het bekijken van de noodverordening. Deze is te vinden op de site van de Veiligheidsregio Haaglanden. Vaak worden zaken dan al iets duidelijker, maar nog vaker blijven er vragen onbeantwoord. Mag je bijvoorbeeld je terras volledig openen én dertig gasten binnen in je restaurant ontvangen? En wat als het dan gaat regenen en je terrasgasten naar binnen willen? Waar ligt voor een sportschool de grens tussen medisch revalideren, fysiotherapie en recreatief fitnessen? De enige oplossing is dan om te overleggen met de gemeente. Onze ervaring daarbij is dat de gemeente ook geen pasklare antwoorden heeft, maar zeker bereid is om samen de regels te bekijken en de (on)mogelijkheden voor ondernemers te bespreken.

In goed onderling overleg wordt dan vaak duidelijk waar de (on)mogelijkheden liggen om creatief, maar verantwoord te kunnen ondernemen.

Voor vragen kunt u contact opnemen met mr. J. (Jeanin) Bouwman-Treffers op telefoonnummer 0174 – 527 650 of per  e-mail: treffers@taurusadvocaten.nl.

Afgelopen week was een zware week.

Mijn lieve tante Mien waar ik 21 jaar in het Brabantse dorpje Sprang-Capelle naast heb gewoond en wat eigenlijk een tweede moeder voor mij was is overleden, niet aan het coronavirus maar een natuurlijke dood. Mijn neef is wees geworden en zijn zoon zal niet opgroeien met zijn oma. Mijn moeder kan haar zus nooit meer zien of aanraken. Een zus die ze haar hele leven, met uitzondering van de laatste jaren, dicht bij heeft gehad en gevoeld. Elke dag om 10.00 uur samen koffie drinken in het tuinhuisje was de standaard, ze zagen elkaar de was op hangen aan de waslijn, de tuin tot in de puntjes bijhouden, ze hielpen elkaar met oppassen, ze steunden elkaar in moeilijke tijden, ze konden met elkaar lachen om de kleine dingen die het leven zo mooi maken en hielden ook wel van een goede roddel over iemand uit het dorp op zijn tijd die vaak klein begon en aan het einde van de koffiecessie groot eindigde. Samen op vakantie met de gezinnen naar Oostenrijk met een sleurhut achter de auto waarbij de auto van tante Mien maar met 60 km per uur door de Godhardtunnel ging, niet omdat het niet harder kon maar omdat ze niet harder durfde waardoor mijn tante een fikse file wist te veroorzaken. Het was mijn tante Mien die mij toen ik 10 was met de fiets kwam halen in het zwembad in Sprang-Capelle en me opving in haar huis toen mijn ouders net te horen hadden gekregen dat mijn opa was overleden op de operatietafel. Momenten die 30 jaar later in een keer als een boemerang uit het niets op je netvlies staan.

Zussen die elke dag trouw de bijbel open op tafel hadden liggen, niet uit gewoonte maar omdat het een dagelijkse drang was om met God in contact te staan. Ze spraken met elkaar over wat ze daarin lazen, putten troost uit deze verhalen, maakten zich ook zorgen over wat ze daarin lazen en of het wel goed zou komen maar door alle tegenslagen heen hielden ze zich vast aan hun geloof. Een gemeenschappelijke deler die hen samen verbond.  In momenten als deze gun je iedereen de kracht van een geloof. Of het nu geloof in God is of in iets anders. Geloof geeft troost in dit soort verdrietige momenten. Ik zie dat ook bij mijn moeder gebeuren, die een heilige overtuiging heeft dat haar zus nu beter af is waardoor ze verder dan haar tranen kan kijken.

En dan nu de begrafenis. Een kleine, onzichtbare killer maakt het onmogelijk om op een normale manier afscheid te kunnen nemen. Immers, er zijn slechts 30 mensen toegestaan, inclusief de uitvaartleider, dominee en begraafplaatsbeheerder.  Voor mijn neef een onmenselijke opgave om keuzes te maken wie wel en wie niet in de gelegenheid worden gesteld om echt afscheid te nemen, keuzes die je eigenlijk niet zou moeten behoeven te maken. Keuzes die je wel moet respecteren als je niet tot de 30 uitverkorenen behoort.

Corona raakt ons allen… op elk moment van de dag. Er zijn dagen dat we ons dat alleen meer realiseren dan andere dagen. Dat is deze week bij mij het geval geweest.

Hou elkaar vast in deze tijd zolang het kan, houd contact met onze dierbare kwetsbaren en laat ze weten dat je er bent voor ze ook al is het op fysieke afstand.

Jeanin Bouwman-Treffers

Ali B had het niet beter kunnen verwoorden, hoe hard en gevoelloos het ook klinkt. De 1,5 meter samenleving is een feit en wij zullen hier allemaal mee moeten dealen.

Met lood in mijn schoenen kruip ik in de pen. Daar waar voor veel mensen de wereld lijkt stil te staan zijn er anderen die dag en nacht werken om zieken te verzorgen en in staat zijn om boven zichzelf uit te stijgen in deze tijd van enorme crisis. Even klagen mag…over het feit dat we thuis moeten werken met kinderen om ons heen (wat echt nagenoeg onmogelijk is), dat we voorlopig niet op vakantie kunnen, dat we vaker geïrriteerd zijn en een korter lontje hebben dan gebruikelijk, dat we negatiever zijn ingesteld, dat we niet uit eten of naar de sportschool kunnen. Maar dan moet het heel snel klaar zijn.

Hoe zwaar het voor een ieder van ons ook is…we zullen hier samen doorheen moeten. Dat kan alleen als we zo veel als mogelijk proberen positief te blijven en elkaar te helpen waar mogelijk, met strikte inachtneming van alle maatregelen die noodzakelijk zijn om het virus verder in te dammen. Dit vergt dag in dag uit discipline. We moeten hoop hebben. De hoop is gericht op het moment waarop de dreiging is opgeheven. Het nadenken over het moment waarop maatregelen versoepelen…je vader of moeder, opa of oma weer kunnen omhelzen, je eerste wijntje of biertje in de kroeg, je eerste etentje, je geluksmomenten met vrienden op de tennisbaan of op de voetbal…zijn aangenaam. Is het te vroeg om hierover na te denken? Ik denk dat je hier juist niet vroeg genoeg mee kunt beginnen al was het maar voor je mentale welzijn. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hoopten mensen ook op het einde daarvan … hoop doet juist leven. In de media lees en hoor je dat Corona onze kijk op de wereld en op onszelf verandert. We gaan nadenken over onze democratie, het zou ons dwingen om de gehele arbeidsmarkt opnieuw in de steigers te zetten, hoe moeten we omgaan met dieren en de tijd van grenzeloze consumptie is ook voorbij. We komen op een kruispunt, we kunnen ervoor kiezen te streven naar herstel van de status quo of we kunnen deze pandemie inzetten voor een radicale ommezwaai van onze manier van leven. We kunnen dat laatste ook niet doen…terugkeren naar onze oude gewoonten. Echter, als we dat doen dan is de prijs van een volgende pandemie er mogelijk eentje die nog rampzaliger is dan de huidige. Benut deze zware periode, waarin we teruggeworpen worden op onszelf en elkaar, om je te bezinnen op je manier van leven. We zijn een halt toegeroepen….probeer het moment van pauze zinvol te besteden zodat we daarna sterker, gezonder, vitaler en veerkrachtiger terugkomen dan ooit te voren.

Ik wens iedereen veel sterkte in deze tijd die voelt als een repeterende slechte horrorfilm…maar aan elke film komt een einde… ook aan deze!

Jeanin Bouwman-Treffers