Ali B had het niet beter kunnen verwoorden, hoe hard en gevoelloos het ook klinkt. De 1,5 meter samenleving is een feit en wij zullen hier allemaal mee moeten dealen.
Met lood in mijn schoenen kruip ik in de pen. Daar waar voor veel mensen de wereld lijkt stil te staan zijn er anderen die dag en nacht werken om zieken te verzorgen en in staat zijn om boven zichzelf uit te stijgen in deze tijd van enorme crisis. Even klagen mag…over het feit dat we thuis moeten werken met kinderen om ons heen (wat echt nagenoeg onmogelijk is), dat we voorlopig niet op vakantie kunnen, dat we vaker geïrriteerd zijn en een korter lontje hebben dan gebruikelijk, dat we negatiever zijn ingesteld, dat we niet uit eten of naar de sportschool kunnen. Maar dan moet het heel snel klaar zijn.
Hoe zwaar het voor een ieder van ons ook is…we zullen hier samen doorheen moeten. Dat kan alleen als we zo veel als mogelijk proberen positief te blijven en elkaar te helpen waar mogelijk, met strikte inachtneming van alle maatregelen die noodzakelijk zijn om het virus verder in te dammen. Dit vergt dag in dag uit discipline. We moeten hoop hebben. De hoop is gericht op het moment waarop de dreiging is opgeheven. Het nadenken over het moment waarop maatregelen versoepelen…je vader of moeder, opa of oma weer kunnen omhelzen, je eerste wijntje of biertje in de kroeg, je eerste etentje, je geluksmomenten met vrienden op de tennisbaan of op de voetbal…zijn aangenaam. Is het te vroeg om hierover na te denken? Ik denk dat je hier juist niet vroeg genoeg mee kunt beginnen al was het maar voor je mentale welzijn. Tijdens de Tweede Wereldoorlog hoopten mensen ook op het einde daarvan … hoop doet juist leven. In de media lees en hoor je dat Corona onze kijk op de wereld en op onszelf verandert. We gaan nadenken over onze democratie, het zou ons dwingen om de gehele arbeidsmarkt opnieuw in de steigers te zetten, hoe moeten we omgaan met dieren en de tijd van grenzeloze consumptie is ook voorbij. We komen op een kruispunt, we kunnen ervoor kiezen te streven naar herstel van de status quo of we kunnen deze pandemie inzetten voor een radicale ommezwaai van onze manier van leven. We kunnen dat laatste ook niet doen…terugkeren naar onze oude gewoonten. Echter, als we dat doen dan is de prijs van een volgende pandemie er mogelijk eentje die nog rampzaliger is dan de huidige. Benut deze zware periode, waarin we teruggeworpen worden op onszelf en elkaar, om je te bezinnen op je manier van leven. We zijn een halt toegeroepen….probeer het moment van pauze zinvol te besteden zodat we daarna sterker, gezonder, vitaler en veerkrachtiger terugkomen dan ooit te voren.
Ik wens iedereen veel sterkte in deze tijd die voelt als een repeterende slechte horrorfilm…maar aan elke film komt een einde… ook aan deze!
Jeanin Bouwman-Treffers